Jest gdzie się położyć i zwierzaki w nocy po głowie nie biegają...no nie licząc tych oswojonych - myszy ;-))
Druga, za prąd i wodę.
Nie trzeba biegać do studni. Kręcić dynamem by gazetę poczytać...chyba, że dla sportu.
Trzecia, bo odkręcam kran i leci ciepła woda!
Zamontowałem w końcu grzałkę w zbiorniku. Już nie trzeba łupać drzewa, podniecać ognia...chociaż lubię podniecać. Cóż kiedy samo się robi. Godzina dziennie zajęć mniej. I mniej o 10zł w portfelu...czas na zmianę taryfy z elektrowni.
W sumie to posiadam już trzy gwiazdki. Oczywiście sam je sobie nadałem ale na każdą z nich zasłużyłem! (moja samoocena sięga sufitu ale tylko dzisiaj :-)! )
Na gwiazdkę (taką z nieba) zasługuje też Małgosia (to już druga polonistka o tym imieniu, którą znam) bo naszkicowała na szybko moją chatę...
Osobiście to moja wielka tragedia. Znów polonistka pod moim dachem. Trauma z dzieciństwa. Chory byłem jak musiałem na polski wędrować...i vice versa. Polonistka była chora jak mnie widziała.
W pamięci mi zapadło jedno dyktando. 24 oceny negatywne i tylko jedna pozytywna. Pamiętam jak moja kadra nauczycielska rzuciła zeszytami i wściekle zakomunikowała wyniki dodając przy tym: "i to (ta jedyna pozytywna) na dodatek Sztukowskiego!"
Nigdy jakoś szczęścia do nauczycielek nie miałem...taki ze mnie mały drań!
Eee tam, nie kryguj się tak, bardzo dobrze piszesz, notki nie są przegadane, nie ma błędów, potrafisz odpowiednie dać rzeczy słowo - więc pani polonistka może i dumna by z ciebie dziś była?
OdpowiedzUsuńTo już nie ciukej na uczycielki ;-)
Pani Janiszewska? Pewnikiem do tej pory po nocach Jej się śnię...
OdpowiedzUsuńMyślę, że za urok Twojej chaty i miejsca można od razu 5 gwiazdek przyznać, nawet bez wody i prądu.
OdpowiedzUsuńRysunek uroczy, a z nauczycielami różnie bywa, ja się za pewne śnie kilku matematycom, które uczyły mnie na przestrzeni lat, a i one się wredne trafiały i ja za sympatyczna dla nich nie byłam, ale za to język polski uwielbiałam.
:) Mój mąż był taki gamoń w zerówce, że pani nauczycielka chciała go zostawić jeszcze rok. Teściowa nie zgodziła się oczywiście, później mając olbrzymią satysfakcję jak zakomunikowała pani nauczycielce, że syn poszedł na studia doktoranckie :P
OdpowiedzUsuńP.S. Ortograficznie też sobie podobno nie radził :D
blog pisany lekko i z humorem, czytam z uśmiechem na twarzy, smucąc się, że post się już skończył...
OdpowiedzUsuńnauczyciele czasem nie potrafią stanąć obok i "się im wydaje"
gwiazdek zdecydowanie 5 *****
a rysunek wielce udany :)
Polonistki nie takie straszne, jak je malują ;-) A niektóre, patrz ja :-), z wielką przyjemnością Twojego bloga czytają już od lat kilku :-) Pozdrawiam Cię ciepło.
OdpowiedzUsuńR.
A ja też jestem polonistą heheheh, ale tylko z wykształcenia.
OdpowiedzUsuńOsobiście nic przeciwko polonistom nie mam...tylko tak jakoś mi w pamięci ten epizod utkwił i nijak zapomnieć się nie daje;-) Tak już nasz mózg zbudowany. Im mocniej staramy się zatrzeć wspomnienia tym bardziej wyrazisty ślad po sobie zostawiają...
OdpowiedzUsuńJa mam raczej dobre wspomnienia z polonistkami. Praktycznie na każdym szczeblu edukacji miałem spoko babki, z którymi można było od czasu do czasu podyskutować na temat "co autor miał na myśli". Choć z relacji innych wiem, że nie mieli takiego szczęścia jak ja.
OdpowiedzUsuńWitam. Od jakiegoś czasu śledzę Twój blog. Podziwiam dom i czytam z przyjemnością.Jestem mieszczuchem z pochodzenia. Mieszkam na wsi od 9 lat, hoduję kozy, owce, kury itd. i ...podobnie jak moi niektórzy poprzednicy (w komentarzch)jestem polonistą (a właściwie byłam, bo juz nie pracuję w szkole). Może jest w Tobie coś takiego, że nas przyciągasz ;-)) Przy okazji zapraszam na mój blog www.babaluda.blogspot.com Pozdrawiam Iza - polonistka
OdpowiedzUsuń